Miejska i Powiatowa
Biblioteka Publiczna

Piękne samochody, kobiety, zimna wódka i gorąca krew. Boks, dzielnice nędzy i luksusowe burdele, błoto Woli i eleganckie ulice Śródmieścia. Żydzi i Polacy. Getto ławkowe i walki uliczne. Etniczny, społeczny, religijny i polityczny tygiel Warszawy 1937 roku. A ponad wszystkimi podziałami zasady gangsterskiego świata, w którym siła jest najcenniejszą walutą. Wszystko zaczyna się w zatłoczonej sali Kina Miejskiego, gdzie rozentuzjazmowana publiczność przygląda się walce bokserskiej. Trwa ostatnie starcie w meczu o drużynowe mistrzostwo stolicy. Polscy kibice dopingują reprezentanta Legii — znanego falangistę Andrzeja Ziembińskiego. Z żydowskich trybun dobiegają okrzyki na cześć zawodnika klubu Makabi Warszawa, Jakuba Szapiry. Ten wieczór należy do niego. Wśród wiwatów jednych i gwizdów drugich, triumfowi Szapiry przyglądają się siedemnastoletni Mojżesz Bernsztajn oraz Kum Kaplica — stary bojownik PPS, socjalista i król warszawskiego półświatka. Czterdzieści lat później, w Tel Awiwie, emerytowany żołnierz Mosze Inbar pochyla się nad maszyną do pisania, by powrócić do wieczoru, w którym po raz pierwszy ujrzał na ringu pięknego, zuchwałego i niezmiernie pewnego siebie boksera. Wówczas nie wiedział jeszcze, że w 1937 roku to właśnie Szapiro, prawa ręka Kaplicy, zabił jego ojca z powodu niespłaconego długu. Nie przypuszczał też, jak wiele w jego życiu zmieni jeden wieczór i spotkanie z Kumem Kaplicą.

Najpierw Niemcy zlikwidowali getto. Potem upadło Powstanie Warszawskie. Ci nieliczni, którzy pozostali w mieście, ukrywają się w ruinach jak szczury, szepczą sobie nocami legendy o Aresie, który podobno mści się na Niemcach, wypisując ich krwią swoje imię na murach. Ryfka w swej kryjówce pielęgnuje na wpół przytomnego Jakuba Szapirę. Dawny król Warszawy niczym nie przypomina niegdysiejszego postrachu stolicy. Jego dawna kochanka na gruzach nocami zdobywa pożywienie, pieniądze wymienia na broń. Żyje jak nocny potwór. Ma jeden cel - przetrwać. Tymczasem syn Jakuba Szapiry, Dawid, przejmuje rolę swojego ojca. Robi wszystko, by jego brat Daniel i matka Emilia przeżyli. Upodleni, w głodzie i zimnie, Ryfka i Dawid czują, że jako Żydzi nie mogą liczyć na nikogo, na pewno nie na Polaków.