Miejska i Powiatowa
Biblioteka Publiczna

Autor "Wilków i orłów" wygłosił kiedyś znamienne zdanie: "Każde skurwysyństwo musi mieć jakieś granice". Wypowiedział je sześć lat temu, zapytany o pewne aspekty związane z pisaniem tej powieści i ogólny pogląd na świat. Dziś by już tak lekko tego zdania nie wyartykułował, bo przekonał się, iż rzeczone skurwysyństwo wcale nie musi posiadać granic, a udowadniają to każdego dnia ci sami ludzie, którzy mienią się być zbawcami świata.Czy jednak istnieje jakiś kres podłości? Na to pytanie każdy musi sobie odpowiedzieć sam. Opowieść o wojnie w Czeczenii - wojnie utajonej, ukrywanej przez imperium, ale przez to jeszcze bardziej okrutnej - może, choć nie musi pomóc w odnalezieniu odpowiedzi. Bohaterowie, zarówno ci reprezentujący wielkie mocarstwo, jak i ci z niepokornego państewka, są jednakowo uwikłani w sieć, na którą składają się poczucie krzywdy, rozpacz, ból po stracie najbliższych, a przy tym honor, obowiązek i. wszelka możliwa podłość.Wojna jest straszna, wojna jest bezlitosna i doskonale potrafi wyrzeźbić człowieka na swój obraz i podobieństwo. Powieść "Wilki i orły" przestawia to brutalnie, bez zbędnych upiększeń i udawania, że może być inaczej.

Wnuczkożonka, czyli jak utrzymać laskę to zabawna książka o relacjach damsko-męskich. Jest swego rodzaju poradnikiem dla dziewczyn i ich partnerów, ze szczególnym uwzględnieniem tych dwa razy starszych. Zawiera krótkie historyjki o różnych typach kobiet i mężczyzn oraz ich wzajemnych relacjach. Nie ma tu opowieści o idealnych parach, za to można się pośmiać z karykaturalnych opisów sytuacji i osób, które bardzo przypominają naszych znajomych.
Książka składa się z czterech części. Gra wstępna to krótki opis bohaterów, rodzaj przystawki przed obiadem, Katalog typów zawiera dokładny opis najczęściej spotykanych męskich i żeńskich kochanków, na Katalog usług składają się historyjki poświęcone temu, co się naprawdę dzieje w związkach, i ofertom, jakie mamy dla płci przeciwnej, Księga ostrzeżeń to mapa raf i mielizn, na których najczęściej lądują nieostrożne, ufne kobiety określane mianem lasek.
Książkę czyta się jednym tchem.

Autorka nie oszczędza nikogo, ale proponuje także łatwe wyjścia z trudnych sytuacji, które zdarzają się w każdej relacji damsko-męskiej. Jednak przede wszystkim sugeruje, że czujność w każdym związku jest nie do przecenienia.

Wojna nie ma w sobie nic z kobiety była gotowa już w 1983 roku. Dwa lata przeleżała w wydawnictwie. Autorkę oskarżono o "pacyfizm, naturalizm oraz podważanie heroicznego obrazu kobiety radzieckiej". W okresie pieriestrojki książka prawie jednocześnie ukazywała się w odcinkach w dwóch rosyjskich czasopismach: "Oktiabr" i "Roman-gazieta" i została opublikowana w dwóch wydawnictwach: mińskim Mastackaja Litaratura oraz moskiewskim Sowietskij Pisatiel. Łączny nakład wyniósł prawie dwa miliony egzemplarzy. Na podstawie książki powstał cykl filmów dokumentalnych, wyróżniony m.in. Srebrnym Gołębiem na Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Animowanych w Lipsku. Jegor Letow, założyciel i wokalista legendarnego rosyjskiego zespołu punkrockowego Grażdanskaja Oborona, napisał piosenkę zainspirowaną książką Aleksijewicz.

To książka pasjonująca - i wstrząsająca. Wielka białoruska reporterka, Swietłana Aleksijewicz, jedna z najwybitniejszych dziennikarek Europy, na miarę Oriany Fallaci, zapisała wojnę... kobiet. W drugiej wojnie światowej bowiem walczyły przeciw Niemcom hitlerowskim kobiety - rosyjskie, białoruskie, ukraińskie. Z bronią w ręku. Strzelając, rzucając granatami, wysadzając. Jako żołnierze pierwszej linii, jako zwiad, jako dywersantki. A więc - zabijając i same ginąc. W tej książce nie ma patetycznych komentarzy autorskich. Jest zapis opowieści tych kobiet, które przeżyły...
(Stefan Bratkowski)

Księga Swietłany Aleksijewicz ma szanse nie tylko na rozgłos, ale i na lekturę uważną. Nie jest jedynie zbiorem wyznań i relacji o losach kobiet sowieckich, uczestniczących bezpośrednio w minionej wojnie, choć i to stanowi ewenement bez precedensu. Przez przytoczone w niej zwierzenia przebijają się co rusz świadectwa składające się na nieznany lub ukrywany obraz codzienności sowieckiej; są równie wymowne jak opisy przeżyć, cierpień i wojennych przygód relatorek.
(Prof. Jerzy Pomianowski)

Swietłana Aleksijewicz uporczywie walczy o pamięć, pisze o wojnie, patrząc oczami kobiet, i nagle okazuje się, że takiej wojny nie znaliśmy - że "przed nami ukryty jest cały świat". Przebija się przez mur stereotypów i niechęci, także ze strony samych bohaterek, i spisuje zapomniane historie. Historie, które muszą urodzić się na nowo.
(Sylwia Chutnik)

Wokół Księżyca (fr. Autour de la Lune, 1869) - to kolejna powieść z cyklu Nadzwyczajnych Podróży Juliusza Verne`a, stanowiąca kontynuację powieści Z Ziemi na Księżyc.

Mamy tu opis dalszych losów trzech niesamowitych śmiałków: prezesa Klubu Artylerzystów Impeya Barbicane’a, jego oponenta kapitana Nicholla i nieco zwariowanego Francuza Michela Ardana.

Poprzednia część zakończyła się wystrzeleniem pocisku z ogromnej armatyi straszliwym zamieszaniu w warstwach ziemskiej atmosfery. Z tej powieści dowiemy się o zachowaniu trzech śmiałków przed samym startem, o locie pocisku w kierunku Księżycai związanych z tym rozterkach głównych bohaterów, okrążaniu naszego satelity, prowadzonych obserwacjach jego widocznej i niewidocznej strony, a w końcu o powrocie na Ziemię.

Powieść Wokół Księżyca to pasjonująca fabuła, skrząca się humorem i przepełniona podziwem do wszystkiego, co nowoczesne, prężne i śmiałe,

O Juliuszu Vernie mówi się, że wymyślił XX wiek. Mamy nadzieję, że miłośnicy Juliusza Verne’a z przyjemnością sięgną po tę powieść, która nic nie straciła ze swej żywej i wciągającej fabuły oraz optymizmu i wiary w możliwości człowieka.

Spowiedź życia najbardziej barwnej postaci polskiej piłki.
Wygodnie i jakże łatwo jest uczynić Janusza W. twarzą korupcji w naszym futbolu, zapominając, że w polskim bagnie od kilkudziesięciu lat umoczeni byli praktycznie wszyscy, a każdy oskarżony ma prawo do obrony.
Dla milionów Polaków Janusz Wójcik to jednak wciąż najpiękniejsze piłkarskie wspomnienia, ostatnie wielkie polskie sukcesy, unikalne metody motywacji, kąśliwy język i niezrównane poczucie humoru. A także fascynujące życie na krawędzi, pełne szalonych przygód, politycznych intryg, pięknych kobiet, najszybszych samochodów i najlepszych alkoholi.
Czytając tę książkę, wiele razy popłaczesz się za śmiechu, wzruszysz się, wracając do cudownych piłkarskich lat, i zbulwersujesz odkrywając mroczne sekrety polskiego sportu oraz polityki. Janusz Wójcik szyderczy, ironiczny i prowokujący jak nigdy dotąd!