Akcja powieści rozgrywa się na przełomie XI i XII wieku we Francji, nad Loirem i Loarą, jeśli pominąć epizod, gdy przenosi się na drugi brzeg kanału La Manche. Nazwa osady Le Grand Feu upamiętnia wielki pożar donżonu w miasteczku Fréteval, gdy piętnastoletnią hafciarkę Isamborę uratował z płomieni o dziewięć lat od niej starszy Bernold, mistrz szklarski. Rodzącemu się między nimi uczuciu staje na przeszkodzie wuj ocalonej, pragnący dla niej innego męża, toteż jej wybawiciel uprowadza ją, by poślubić w Blois.
Zakłada własny warsztat i zyskuje renomę w swoim rzemiośle, wykonując i montując witraże w licznych powstających wówczas budowlach sakralnych, natomiast jego żona prowadzi dom i zarządza majątkiem. Rodzi im się kilkoro dzieci, lecz w pewnym momencie Bernold zakochuje się z wzajemnością w narzeczonej swojego syna. Ucieka ona ze swoim niedoszłym teściem do Dover.
Idylla na angielskiej ziemi nie trwa jednak długo; ponieważ witrażysta dowiaduje się, że umierający mistrz pragnie mu przekazać sekret produkcji pewnego barwnika, wracają do Francji, gdzie wpadają w zasadzkę, zorganizowaną przez wiejską społeczność, ujmującą się za porzuconą małżonką.
Wielowątkowa powieść, w której występują liczne postaci, rozgrywa się na tle przemian gospodarczych i obyczajowych w Europie Zachodniej w okresie wypraw krzyżowych i budowy katedr. Czytelnik dowie się wiele o poszczególnych rzemiosłach, myślistwie, kulinariach, ziołolecznictwie i życiu rodzinnym.
W książce przeplatają się namiętności i interesy, czułość i okrucieństwo, wierność zasadom i ich łamanie - stanowi ona wnikliwy, oparty na źródłach historycznych obraz opisywanych czasów.